Schot in de Roos

Dag lieve allemaal, zijn jullie de feestelijke decemberdagen goed doorgekomen?

Wij wel, en hoe!

Na ons Sinterklaasgedicht hebben we onze schoenen gezet, pepernoten gegeten en surprises uitgepakt, nee geintje.
Wél zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan, een schitterend eiland in het schitterende Lago Titicaca. Letterlijk schitterend, want de zon reflecteerde behoorlijk in het heldere blauwe water. Nog mooier was natuurlijk de zonsondergang, waar we na een dagje wandelen erg van hebben genoten.

De reis vervolgde naar La Paz, een grote, hoog gelegen stad in de Boliviaanse Andes. Volgens een taxichauffeur één van de zeven mooiste zeven steden ter wereld; zoals Barcelona, Rome en Parijs... Wij hebben erg ons best gedaan om niet in ons broek te pissen van het lachen na deze opmerking. La Paz stinkt naar uitlaatgassen en vier jaar oud frituurvet, stikt van auto's en bussen die in Nederland al 30 jaar niet meer door de APK komen en de gebouwen zijn vervallen en lelijk. Waarschijnlijk was de beste man in de war met de zeven lelijkste steden ter wereld...

En terwijl Facebook vol stroomde met heftige Kerst-zorgen, ("veel of heel veel calorieën?", "tafellinnen of damast?", "wel of geen snoep in de kerstboom?"), liepen wij langs naar pis stinkende oude vrouwen die hun handen op hielden voor een paar muntstukken. Of langs kinderen van vier jaar die op een muziekje stonden te dansen voor geld... 's Avonds sliepen al deze mensen op straat, terwijl wij in onze warme bedjes lagen.

Dat heeft ons doen beseffen dat ons leven in Nederland heel erg goed is...

En dus besloten we om de Death-road te gaan fietsen! Maar niet voordat onze vriendin Rosanne in Bolivia was aangekomen. Om het wachten wat dragelijk te maken, zijn we naar het plaatsje Coroico gegaan. Dat lag een stuk lager dan onze eerder bestemmingen, wat het ademhalen wat makkelijker maakte. Ook het zwembad en het gezelschap van Niels en Manon was niet verkeerd.

En daar was Roos eindelijk! Het is heerlijk om weer een vertrouwd persoon om je heen te hebben na een lange tijd van huis te zijn.
En dan nu de Death-road (geen zorgen moeders, we leven nog): met onze wangen vol cocabladeren (tegen de hoogteziekte) en volledig ingepakt met beschermers, zijn we de bergen afgezoeft. Eerst op asfalt, later op de Death-road zelf. Een smalle weg met diepe, steile afgronden. Aangeraden werd om links te rijden, aan de kant van de afgrond. Dat doen de autobestuurders ook, om bij het passeren van elkaar zo min mogelijk kans te maken om het ravijn in te rijden... Of we het eng vonden? Nee hoor, op de fiets zag je niet veel van het gevaar en het wegdek was goed te befietsen. Bauke fietste zo hard als hij kon, Elise en Rosanne deden aan iets meer sightseeing onderweg. Een super gave rit, één om nooit te vergeten.

Na Lelijk La Paz (ja lelijk met een hoofdletter) werd het tijd voor wat moois. En dus zijn we 'ff' in het vliegtuig gestapt naar Sucre. Een suikerwitte stad (hoe kan het ook anders met zo'n naam), waar Elise en Roos in álle winkels wel iéts hebben gekocht. Bauke is tijdens deze shopactie wijselijk bij het hostel gebleven, waardoor hij helaas wel de markt met koeienbekken, varkenspoten en salmonella-kippen heeft gemist...

Om ons zelf niet failliet te shoppen, zijn we na twee nachten in de bus naar Salar de Uyuni gestapt. Hoewel dat niet altijd de beste remedie is om niks te hoeven kopen. In heel Zuid-Amerika komen er namelijk verkopers de bus in om hun waren aan je te slijten. En dat met een schreeuwende nasale stem: "AQUAAAAAAAA, EMPA-EMPA-EMPANADAAAAAA, SODAAAAAAA". Maar ook fruit, kruiswoordpuzzels, koekjes, kookboeken (waar eerst álle recepten werden voorgelezen), snoepjes per stuk...
...Zo veel dat je het liefst je ogen dicht wilt knijpen en je vingers in je oren wilt stoppen. Iets wat Bauke nog wel eens in de praktijk wil brengen.

Vanuit Salar de Uyuni zijn we vertrokken voor een driedaagse toer over de zout- en hoogvlaktes van Bolivia. Met drie Zwitsers en een chauffeur annex kok annex gids zaten we lekker knus in een jeep. Deze scheurde met een rotgang over de zoutvlaktes. Gelukkig hadden we genoeg momenten waarop we foto's konden maken van dit prachtige witte fenomeen. Hoe bijzonder deze zoutvlaktes zijn, is lastig te beschrijven. Wij raden dan ook aan om zelf eens een kijkje te nemen.
's Avonds hebben we geslapen in een hotel gemaakt van zout, ja echt. En een bizar heldere sterrenhemel bewonderd. Nacht 2 was minder aangenaam. We sliepen op 4300 meter hoogte, waardoor het ijskoud was en ademen lastig ging. Als je even wakker werd, hoorde je je kamergenootjes zwaar ademhalen en trok je vervolgens je kerstmuts (met eiland-gewei) nog maar eens wat dieper over je oren.
Deze zware nacht werd overigens helemaal goed gemaakt met een bezoek aan geisers en een hotspring in de vroege morgen. Om daarna fluitend de grens over te steken, ergens midden in de woestijn, en verder te rijden naar San Pedro de Atacama in Chili.

Ook over deze bestemming kunnen we wel een pagina of 3 wijden, maar we houden het beknopt. San Pedro is warm; droog; groot; prachtige bergen en vulkanen; maanlandschap; leuk om door heen te fietsen; schitterende zons ondergangen; zanderig; toeristisch; heeft zoutmeren waar je leuk in kan drijven en nog veel meer. Hier hebben we heerlijk met z'n drieën én met onze Zwitserse maatjes Kerst gevierd. Kerstavond was vol met wijn, pisco sour en rauwe kip, 1e kerstdag vol met zwembad, zon, empanadas en 's avonds een busreis. Beter kan je het niet krijgen!

Inmiddels zijn we via La Serena en Vicuna naar Viña del Mar gereisd. Dit keer met een huurauto, wat met z'n drieën erg gezellig is. Er kan immers gekeet worden op de achterbank!
Hier vieren oud en nieuw in het aangrenzende Valparaiso , iets wat een groot spektakel schijnt te zijn. Ook is het de laatste avond die we met Roos doorbrengen. Hierna vervolgd de reis naar Santiago de Chile en Argentinië.

Met ontzettend veel plezier denken wij aan de laatste weken terug. Maar ook met een andere kijk op de wereld. De leefomstandigen van veel Bolivianen zet je aan het denken. Desondanks voelde zo ongeveer alles wat we samen met Rosanne beleefd hebben (behalve La Paz dus) als geweldig, super, gaaf, feest, schitterend, overweldigend en meer.
Kortom: als een schot in de Roos.

Heel veel liefs van ons